Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Το μεσημέρι.

Τότε, που με πήρε ο ύπνος στο παγκάκι.

Δίπλα στις Ομπρέλες.

Τότε, που ...

Πέρασαν τόσοι μήνες από κείνο το "τότε".

---

Παρατηρώ εδώ και ώρα τους ποδηλάτες.

Το χειρότερο πράγμα του να κυκλοφορείς με ποδήλατο είναι το ότι όταν γυρνάμε παρέα σπίτι δε σε έχω αγκαλιά σε όλο το δρόμο.

ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψη σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μία φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;